"MOS E ZGJO DHIMBJEN"POEZI NGA VALDETE BERISHA

DUA KËSHTU

Qepa fustan prej qielli
Kisha flokët si flamur
Valonin në puhi këngësh

U takova ballë për ballë me qiell guri
Krimbi i krimbave më pëshpëriti
Të dua kështu lakuriq

Atëherë humba çdo gjë
Më mbeti vetëm lëkura

Larg shumë larg
Era fishkëllen nëpër valë
Trenat s’bëjnë zhurmë nëpër natë

Unë shikoj dritat nëpër shtëpitë
Nga një dritarez e vogël
Gështenjat që valëzojnë në këtë erë
Ngjyrën e përhimët të qiellit që rrënohet

S’ndjej lëvizje rreth meje
Diçka më zë frymën
Shpirti do të më dalë

Këtë qetësi të rëndë
E kam mike

LARG TEJE

Larg teje ëndërrova
Për trenat që shkojnë
Duke bartur trupa të rinj
Që treten nëpër qytetet e huaja

Në orët e ëndrrave
Që shpërthejnë rrugëve
Theva neonin tënd

Ty që të dua më shumë se veten
Të pashë të zvogëluar në atë vend
Duke pritur kalimtarë që pyesin për orën

Kjo është ajo jetë e jona
Që na flakëron
Për t’u shuar diku në dekor dimri

Kohë buzëqeshjesh
Kohë vuajtjesh bashkë

ILUZION

Një siluetë u ndal poshtë shtëpisë sime
Ndoshta je ti apo hija jote
Ndoshta iluzion i hapave tu
Është vetëm një taksi që pret dikë

Qetësia e qytetit më pëshpërit si zakonisht
Era rrëshqet nëpër dritat e natës
Në kërkimin e një shikimi që ka dallim

Kjo natë me këtë qetësi misterioze
Pasqyron sytë e fiksuar
Në një imazh të saktë të dëshirës

Një fytyrë u përngjan
Fjalëve dhe parfumeve
Që ndihen në këtë qytezë
Ku njoh disa rrugë këtu
Dhe një liqe...

Dimë të ledhatojmë një lëkurë
Të puthim një gojë

Ne dimë t’iu themi
Tung! Mirë! Ju si jeni?
Njerëzve që mezi i njohim

Ne kemi frikë të jetojmë
Dhe vdekjes ia kemi frikën

Shpesh na ndodhë
Që të mos dimë çka duam

Nuk kemi kurrfarë kënaqësie

Harrova se kush ishe
Vonë u bë për mua
Zemra më fluturoi
As që mundohesh ta zësh

Sytë më shkëlqejnë
Nga idetë e zbehta

Bota ime është e kristaltë
Çdo gjë e tejdukshme

Vuaj në qetësi

Të prita gjatë
Të kthehesh
Me ditë me javë me muaj
Ndoshta më shumë

Derisa e kuptova
Se nuk më do më

Dhe as që do të më kthehesh
Ndonjëherë...

BESOJA

Qetësia është tradhti
E mbështjellë me dhimbje

Gjëja e fundit që vdes është shpresa
Ti do të jesh gjithmonë në mua
Në ëndrrat e mia.

Besoja në dashuri të përjetshme
I besoja qiellit

Me vite ndryshuan ëndrrat
Ylberit iu zbehën ngjyrat

Një jetë nuk më mjafton
Të të harroj

PSE

Hidhërohem
Pse të desha
Pse të dua
Pse do të të dua
Përgjithmonë

Hidhërohem
Pse i pata
Sytë e mbyllur
Kur të pashë

Hyre në jetën time
I tejdukshëm

Në zemër asgjë
Nuk më gëzon

Ato ditë nuk do t’i ndërroja
As me margaritarët e botës

Asgjë nuk shkëlqen
Më shumë në sytë e mi

Larg teje
Plot dhimbje

DUHET

Duhet të jetoj që të ekzistoj
Duhet të këndoj që të mos qaj
Duhet të buzëqesh që të mos vuaj
Duhet të dashuroj që të mos harroj

Megjithatë jeta vazhdon
Edhe pa Ty

TI

Edhe njëherë
Le buzët e tua
Të rrëshqasin në të miat

Edhe njëherë
Dua të ndjej prekjet e tua
Edhe pse më bëjnë
Që trupi të më rrëqethet

Dua të mos zgjohem kurrë
Nga kjo mrekulli
E fshehtë shpirtrash

Aurora e një udhëtimi
Numëronte njëmijë e një net
Valë nëpër mjegulla
Duke kërkuar kohën që ikë
Qenie të larguara
Të mashtruara me yjet
Të bashkuara me dritën e hënës
Të përkundura në zemrën time
Të pushuara në kujtimet që flenë
E përjetoj dashurinë tonë
Të përqafoj
Një ëndërr me ty
Më lehtëson jetën
Ende të dua

DASHURI E HUMBUR

Mbrëmja bie
Me peshën e saj
Mbi liqe
Shoh zjarr

Afrohem
Sytë më shkëlqejnë
Qaj vajtoj
Për një dashuri të humbur

Ndoshta jam në ëndërr
Ëndrrat janë të paqarta
Edhe shumë të zeza janë
Fundja e fundit do t’i ngjyrosë
Do të përziej ngjyrat e tyre

Botën nuk e kam larg
I shoh dritat
Edhe toka mund të bëjë zhurmën që do
Dikush do të më ndiej

Ndoshta kërkoj tepër
Do të ndaj ngrohtësinë e shpirtit
Në qoftë se bota ndryshon...

SHI NË ZEMRËN TIME

Jashtë bie shi
Si në zemrën time

Ato pika që bien në tokë
Lot vuajtjesh
E lot qetësie janë

Rikujtoj shikimin tënd
Zemrën tënde
Duart tua
Zërin tënd
Që aq shumë i dua

Jashtë bie shi
Si në zemrën time
Që thotë pa u hamendur
Oh sa të dua

Frikohem nga amshimi
Frikohem nga fjalët e mia
Nga të gjitha frikohem

Ti nuk je me mua
Por dashuria që kam për ty
Më mban në jetë
Derisa të shkoj larg nga këtu

Ndoshta sot, nesër, më vonë
Do të vij të të shoh TY
Dhe shiun që nuk ndalet

EH

Sikur ta kisha ditur sa të dua
Do të kisha dashur edhe më shumë
E ti më fale harresën
Ajo që është më e rënda
Si vdekja
Kurse unë prapë të pres
Të më duash
Të të rikujtohem
Për këtë jetoj
Dhe për ty

NË KËTË VEND

Kopshtet kanë pa erë
Dëshirat janë vuajtje
Parajsa të ndërtuara me shpirtra
Zjarret flenë
Yjet janë prej gjaku
Çmenduria të mbanë për dore
Djalli ka buzëqeshjen
Frika të thurë harresën
Ëndrrat gri shpresat zi korb
Shpirtra të palosur në valixhe
Margaritar të mërzitur
Në gjokse të vuajtur.
Hijet e vesës humbin kujtimet
Dëshpërimet trillojnë përralla
Lotët e derdhur thahen
Pa i parë kush
Mëngjesi prapë agon
Në këtë vend tmerri

NË QETËSINË E SHPIRTIT

Dua ta shuaj zjarrin
Që djegë dëshirat

Në qetësinë e shpirtit
Ndiej zërin tënd

Një e kaluar që rikthehet
Rijeton në mua
Ma ledhaton jetën
E qëndisur me vuajtje
Që më lidhi me ty

E ti ma fale
Harresën ...

NË SHPIRTIN TËND

Bleve kënaqësitë
Në duart e grave

Huazove buzëqeshjet
Gjërave që kanë shpirt

Dëgjove këngë dashurie
Te varrezat.

Edhe nëse jeton
Në gjeth të tharë
Në shpirtin tënd
Dua të vdes

MË THUAJ

Më thuaj diçka pa lidhje
Bëj çka të duash
Vetëm eja sonte

Nëse vdekja
Ka shikimin tënd
Le të vdes sonte
Pa menduar

Dhe para se të vdes
Të lutem më puth
Dashuria le të vdesë natën

Vishu me trupin tim
I shto pak ngjyrë të kuqe
Sepse dua t’ju përqafoj
Ty dhe vdekjen

PRES

Dëgjoj klithma grash
Një gjitar kënaqet
Duke dhënë shpirt

Bubullimat e dashurisë
Mbi gjokset e lakuriqësuar
Shëtitin një të panjohur

Unë pres e merakosur
Buzëqesh duke qarë

Një zë i keq më vjen
Duke pëshpëritë
Kurrë më...!
Kurrë më...!

Në këtë orë të natës
Pa lëmoshë pa identitet
Në faculetë letre lash buzët

Tufë flokësh të pathinjura
Një shami të mëndafshtë
Lapsin plot shpresë e lash

Zërin tënd të humbur
Që vetëm unë e ndjej
Si këngë mallëngjyese

Jeta nuk është këngë

TЁ DUA KËSHTU

Qepa fustan prej qielli
Kisha flokët si flamur
Valonin në puhi këngësh

U takova ballë për ballë me qiell guri
Krimbi i krimbave më pëshpëriti
Të dua kështu lakuriq

Atëherë humba çdo gjë
Më mbeti vetëm lëkura

TЁ GJITHA KЁTO I DO

Qindra betime tërë jetën
Për një orë për çdo natë
Në gjithë pranverën do

Në mes shtratit një trëndafil
Që lexon dëshirat e tua do
Zjarrin që ndez qoshet e syrit
Kënaqësitë që përjetohen si dashnorë çift

Të gjitha këto i do para se të mplakesh
Para se të të shpijnë prapa asaj dere
Ku diejt mbyllen