"KOSOVA IME E DRITËS"-CIKËL POETIK NGA SHABAN CAKOLLI

Toka ime
Me zemër të plagosur
i rashë botës rreth e qark
po më thërret tokë e gjakosur
gjallë ,o vdekur,do kthehem prap.

DIELL

Këmbëzbathur
shtigjeve me gurë
përtej teje
su s´mprapsa kurrë

Toka ime e mbërthyer
sot të duhen dritë e diell
e dielli nuk vjen
tue ndejë në zyre
as në gisht myhyre
te ne dielli
lind nga malet
për te sot e 100 vjet
trimat vdesin
dhe ringjallen.

GURRA
Gurgullimë
te gurra
nga vjen kjo ushtimë
o burra?
Aështë këngë
a valë
a dhimbje
e gjallë?

Eh gurra,gurra
bëhu sot
freski për burra
valë uji
krisma e këngë
sepushtuesin
më këtu se lëmë.

kosova ime e dritËs


Kosova ime e dritës
Tankset bënin tribunë
pas tyre,korbat e zi
po trimat su ndalen kurrë
thërrisnin liri.

Nishanet në shenjestër
Kosova nuk vritej kurrë
Synonte të nesërmen
të ngritej flamur
Kosova e jona
ekorbave kurrë.

LARTMADHËRI
I lutem atit,birit
e shpiertit të shejtë
të më ndihmoj
të bëhem piktor
e poet
të pikturoj pëllumbin
me degë dafine në sqep.
sa bukur shihen
lëvizjet e tija
kur qiellit nuk ka vrerësira.

KRISMAT
Kur nisëm krismat
me sllav
tu bë flamur
këmisha e bardhë.
Edhe ti në at krismë
u bëre zog i lirisë
në mes këmishes
së përgjakur
u bëre shqiponjë
atdheu lulëzoj

KTHIMI
Vijnë trimat
prej mërgimi
nëpër gurë të larë me gjak
tok me Xhevën, Fehmi trimi
n´Dardani me mbrojtë,at prag.

Unë jam vet Fehmi Lladrovci
pushka top,ju bëftë o bisha
digjem n´´flakë,e digjem n´prush
në atdhe të mos kenë më krisma.

MOS QAJ NËNË
Mos qaj nënë
ta di hallin
ja ke dhënë
Kosovës djalin.
Më i shtrejtë,atdheu se djali
nuk durohet,varr për s´gjalli.
se trimat e muaren malin
e m´poshten djallin
bijët nano,tu kanë ringjallë
në këtë tokë jetojnë pa djall.

KËNGËN QË E PRITA
O zog i uruar
nis këngën e ndaluar
në shkrumbin e shtëpisë
sime
o shpend i mirë
nesër do të ndërtojmë kullat
e ti mbi pullazin tim
je i lirë
dhimbje në palcë
dhimbje násht
i shërojmë
kur JEMI BASHKË

I PENDUAR
Çdo lot që ka derdhur,nëna për mua
janë ngri ndër shkrepa,ndër mal e gur
vështirë me pritë,ndonjëherë me u gëzua
se loti i nënës s´të len të qetë kurrë.

Sa male e fusha i kam kaptue
aq larg vendlindjes,aq larg shtëpisë
me pas ditë k´shtu që kam me u pendue
një hap jasht portës,se kisha nisë.

Veq zemra e nënës,mund me kuptue
sa është rrëpatë,dej n´rritje t´djalit
e n´ditë të pleqërisë,pranë mos mej qëllue
ndoshta s´mund ja gjejë,as gurët e varrit.