cikel poetik

Cikel me poezi nga vellimi "Nata qan" i Vladimir Markut qe del keto dite nga shtypi. Shtepia Botuese "Marin Barleti"

Buzëqeshja ime

Buzëqeshja ime
Vjen në muzg
E shkon në ag
Sa ngadalë
Kjo tokë rrotullohet
Kalëruar stinëve
Shamifjala e ngrohtë
Krahëpenda e butë
Zemërflakta e kuqe
Buzëqeshja ime
E përlotur
Prej mallit
Vjen në muzg
E shkon në ag.

Jeta pa ty!

Sa e vështirë ta besoj
Ëndërrën që mori fund
Jetën e mbetur, kujt
Falur do t’ja jap?
Jeta pa ty
Një puthje e pashkruar
Në sarkofagun e kujtimeve
Fshehur nën piramidën hyjnore
Të trishtimit
Jeto ti dhe thuamë
Çfarë për mua u tha
Prapa shpinës së mallit
Pjesës së mbetur të jetës
Që falas do ta jap
Si puthjen e shtrenjtë
Në pyllin misterioz të gëzimit
Mbi sytë e tretur
Të syve të vdekur
Të jetës së falur
Ku mjegulla shkruan
Lavdi shpirtit
Të dashuruar
Vdekur me shpresën!

Më zgjo natën

Më zgjo që natën ta ndajmë
Të heshtim nga të dy krahët
Dhe nata të mos pipëtijë
Të gjithë flenë
Ne rrimë pafjetur
Frikë kemi nuk e gjejmë
Njëri tjetrin aspak zgjuar
Si yjet në univers
Gjumi ynë është rregulluar
Më zgjo që natën ta ndajmë
Të heshtim nga të dy krahët
Të mos na zgjojnë ëndërrat
Të tmerruar.

Ti erdhe

Ti erdhe pa fjalë
Pranë shtratit të lëndimit
Numëroja ditët monedha floriri
Të jetës me ty
U ule pranë
Më pe në sy
Mbështjellë me pelerinën e heshtjes
Krahët thurre rreth meje
Jargavan i ngrohtë dashurie
Mbi fytyrat shikimet
Lule mbillnin
Frymët u përzjenë
Nuk kishte njeri nevojë për alfabetin
Puthja e parë ishte e thjeshtë
Nuk kishte puthje të dytë
Si të çmendura dy buzët
Shkarkonin dhe merrnin
Jetën e njëri tjetrit
Deri në mëngjes
Falemnderit
E dashur.

I thirra qiellit

Thirra qiellin e heshtur
I kaltër me frymën e saj
Me ngashërima lumturie të munguar
Me zemrën që më regëtin pa faj
Dhe thirra qiellin e heshtur
Me sy të përlotur brenda syve të saj
Anija e mallit që rënkonka
Në detin e ngrohtësisë së saj
Ngarkuar me thesare dashurie
Që me ty, o shpirt, i ndaj
Dhe i thirra qiellit të heshtur
I magjishëm me frymën e saj.

Ah, ky malli!

Ah, këtij motit
T’ja hedh një bombë
Në mos ta zbardhë
Skëtershëm ta nxijë.

Këmbën ve në tokë
Regëtima e zemrës
Furtunë magnetike
Papritur e di
Zbrazëti asgjëje
Atje tej, oh ngrihet
Si lapidar mospërfilljeje.

Një bombë ta kisha
Motit t’ja hidhja
Në mos ta zbardhja
Katran ta nxija.

E denoncoj motin
Heshtjen e padis
Bashkë me hipokrizinë.

Një bombë po ta kisha
Sigurisht do ta hidhja
Pa hezitim
Të jetë fuqia e mallit
Më e pakët
Nuk ka se si
Ah, ky moti!

Bëmë velë

Bëmë velë
Prej flladit të shtyhem
Anijen mbi flok’bardhin det
Ta lundroj
Bëmë far
Mbi brigjet e lodhur
Si vetmitar
Vetmitarët t’i shpëtoj
Bëmë hark
Mbi qerpikët e saj
Sonatën e Hënës
Të luaj
Deri në agim
Bëmë mëngjesin të bredh
Këmbëzbathur, nga njëri skaj
I shpirtit
Në tjetrin skaj.